Populizm należy do tych zjawisk społecznych, które – z jednej strony – najtrudniej precyzyjnie zdefiniować, z drugiej zaś – ze względu na swoją rozległość i znaczenie – przykuwają uwagę coraz większej ilości badaczy opisujących je także z politologicznego punktu widzenia. Swoim zakresem znaczeniowym obejmuje różne formy aktywności, ruchy społeczne, akty protestu, partie polityczne, idee, hasła czy chwyty retoryczne. Jego szeroki zasięg potwierdza obecność w kolejnych regionach świata, co wiąże się z odmiennie rozkładanymi akcentami względem tworzących populizm komponentów. Na odrodzenie się tego zjawiska wskazywano w odniesieniu do Europy (także Środkowej i Wschodniej) już w ostatnim dziesięcioleciu minionego wieku, czego wyrazem, zdaniem badaczy i komentatorów, jest chociażby kierunek zmian na polskiej scenie politycznej oraz oferta programowa poszczególnych partii. Zjawisko to, politycznie zróżnicowane i kulturowo synkretyczne, zyskuje na znaczeniu już nie tylko przy urnie wyborczej: dzięki nowym technologiom cyfrowym, obecność populizmu, nierzadko krzykliwa i prymitywna, stała się codziennością politycznego życia demokratycznych społeczeństw.