Czech Republic is one of the European countries where civic protest and especially demonstrations are quite delegitimized and little used as a means of protest. The last thirty years of democracy in Czech Republic have seen some protests and demonstrations, but all in all these manifestations were little followed by the citizens and their impact was relatively low despite the importance of the topic and even the mediatic coverage. Nevertheless the years and months before the pandemic the growth of a civic movement called Million moments for democracy (Milion chvilek pro demokracii), officially founded at the end of January 2018. Mainly focused on the controversial personality of Andrej Babiš, this movement grew up to an incredible success demonstrated by the realization of the biggest demonstrations in Czech Republic since the revolutionary days of 1989. From April to June 2019 the initiative organized each week the greatest protests since the Velvet revolution, being successful to gather people against Andrej Babiš but also the president Miloš Zeman and calling for a rebirth of the democracy. The originality of these events was the capacity to be followed by an unseen number of people, the symbol of the movement being visible far away from the groups primarily joining the initiative. The rise of a new civic movement deeply involved in the country life and its proposal for a better democracy nevertheless failed, at least in its attempt to transform into a political movement able to propose candidates into the national elections of October 2021. We will try to propose an analysis of the strengths and weaknesses of the Million moments for democracy and to propose an explanation of the failure of the transformation into an electoral actor. (By the way the movement still exists and it is still active especially in the organization of street demonstrations in support of Ukraine).

Pandemia wirusa COVID-19 zmieniła funkcjonowanie współczesnych społeczeństw, jak również wpłynęła na zmiany w funkcjonowaniu partii politycznych. Ta szczególna sytuacja wymusiła izolację, zwiększenie udziału kontaktów przy wykorzystaniu narzędzi zdalnych (niekiedy całkowicie przenosząc je do tej sfery), a więc zdecydowaną zmianę sposobów działania, podejmowania decyzji, sposobów zaangażowania politycznego. Jak zmieniła się aktywność polskich partii politycznych w wyniku kryzysowej sytuacji, jaką jest pandemia? Partie polityczne tak, jak inne podmioty życia społeczno-politycznego dostosowują się do zmieniających się warunków. Działają tak zarówno nowe ugrupowania, jak również partie o długoletniej historii, choć te ostatnie, można sądzić, przywiązane są do tradycyjnych form aktywności. Podstawową przypuszczeniem teoretycznym jest to, że im młodszy „wiek” partii politycznej, tym chętniej sięga po nowe formy kontaktu z wyborcami. A zatem w sytuacji kryzysowej, jaką jest pandemia w mniejszym stopniu uległy zmianie formy aktywności nowych ugrupowań niż partii o długim stażu na scenie partyjnej. Istotną zmienną w badaniu jest wiek partii politycznych. Na podstawie przeprowadzonych wywiadów pogłębionych staram się odpowiedzieć na następujące pytania badawcze: w jaki sposób pandemia wirusa COVID-19 wpłynęła na zimianę aktywnosci partii politycznych? Po jakie nowe formy działania sięgnęły ugrupowania polityczne w czasie pandemii? Jak zmieniły się mechanizmy podejmowania decyzji? Czy zwiększa się otwartość partii na mechanizmy demokracji bezpośredniej, przy wykorzystaniu narzędzi i platform internetowych?

This paper analyses social media through institutional and system perspectives and discusses the role of social media as a political institution in the institutional system of a state. It hypothesizes that due to the decline in Turkish democracy as well as exhausting government control on traditional media, social media serves as a widely-used medium with regards to the information dissemination and propaganda means and methods of the opposition.

The first aim of this study is to outline a theoretical framework for the political institutional aspect of social media, for our primary assumption is that social media can be regarded as a political institution. Our next aim is to show how social media is one of the most important platforms where Turkish opposition can reach the public.

In order to reach our goals, we ask the following questions in the study:

• Can social media be regarded as a political institution?
• How often do the government and the opposition utilize traditional political institutions as well as the social media?

We select Turkey as our case in this study primarily for the fact that Turkish democracy is on decline and so is the freedom and fairness of traditional media. We anticipate that this equilibrium serves as a medium for a quicker and easily-observable relationship between four institutions: social media, traditional media, government and the opposition.

We conduct a content analysis to verify our hypothesis which shows how often the government and the opposition use traditional and the social media as a dissemination platform.

The importance of this study is twofold:

• It fills the literature gap via taking a rare approach to study social media, and;
• It paves way for further studies not only within political science but also media studies or sociology where the matter of subject is social media not as a tool but a political institution.

Katastrofa klimatyczna oraz działania podejmowane w tej kwestii ze strony podmiotów i struktur politycznych, mających realny wpływ na kształtowanie treści i zasad polityki klimatycznej, budzą troskę i strach młodego pokolenia. Obawa przed mierzeniem się z kosztami politycznych zaniechań i zaniedbań w tej sferze, znalazła swój wyraz w powstaniu ruchu społecznego, dla którego kwestia przeciwdziałania katastrofie klimatycznej stała się zadaniem priorytetowym. Młodzieżowy Strajk Klimatyczny stanowi część tego wzmożenia. Kwestią otwartą pozostaje, czy ten behawioralny przejaw zaangażowania społeczno-politycznego może pełnić rolę doświadczenia inicjacyjnego, sprzyjającego przejściu do konwencjonalnych form partycypacji politycznej. Na podstawie wywiadów pogłębionych z reprezentantkami i reprezentantami MSK, spróbuję znaleźć odpowiedzi na następujące pytania:

- W jakich kategoriach działacze i działaczki MSK definiują swój aktywizm?

- Co zdaniem działaczek i działaczy MSK stanowi o atrakcyjności tej formy aktywizmu w porównaniu z konwencjonalnymi formami aktywności politycznej?

- Co stanowi przeszkodę do zaangażowania się w konwencjonalne formy aktywności politycznej?

- Jakie okoliczności i czynniki mogłyby skłonić uczestników i uczestniczki MSK do zaangażowanie się w konwencjonalne formy aktywności politycznej?

Niespodziewana rezygnacja Tadeusza Ferenca z urzędu prezydenta miasta doprowadziła nie tylko do chaosu dotychczasowego ładu politycznego w Rzeszowie, ale także ujawniła zupełnie nowe zaangażowanie liderów partii politycznych związanych z wyborem kandydata ponadpartyjnego, wspieranego przez liczne środowiska. Ta owocna współpraca nastawiona głównie przeciwko podmiotom współtworzącym obóz Zjednoczonej Prawicy doprowadziła nie tylko do odsunięcia na dalszy plan sporów natury ideologicznej i personlanej, ale przede przede wszystkim umożliwiła wyłonienie loklanego lidera, który w miarę rozwoju kampanii wyborczej przechylił "szalę" zwycięstwa na swoją korzyść wygrywając już w I turze głosowania. Celem referatu będzie zatem wskazanie etapów zmierzających do wyłonienia kandydata ponadpartyjnego oraz ukazanie działlaności Konrada Fijołka jako lidera lokalnego na rynku wyborczym.