Porządek i chaos wyznaczają sens pojęć obecnych w myśli Carla Schmitta (1888–1985). Jego cała refleksja o państwie i prawie zorientowana jest na zachowanie porządku i uniknięcie chaosu. Dialektyka porządku i chaosu określa sens istnienia państwa, którego nadrzędnym celem jest zapewnienie pax et securitas. Celem referatu jest rozróżnienie historycznej i ponadczasowej refleksji Schmitta na temat problemu stabilności politycznej oraz próba zarysowania Schmittowskiej "teorii" stabilności politycznej.

Od czasów „oświecenia” uniwersalnym czynnikiem legitymizacji politycznej są prawa człowieka, co wyraziła Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela z 1789 r. Nie wskazuje ona jednak (choćby przez odesłanie) jak należy rozumieć naturę człowieka, nosiciela tych praw stanowi zarazem, że  granicę ich wykonywania wyznacza ustawa, wobec której nie nikt nie ma prawa do oporu.

Te ideologiczne cechach praw człowieka stanowią źródło współczesnego przekształcenia sposobu ich rozumienia, dokonanego w socjalliberalizmie i postmarksizmie. W nurtach tych całkowicie zrezygnowano z prawno-naturalnych odniesień przy wyznaczaniu ich treści, czyniąc z nich hasła uzasadniające zmianę polityczno-kulturową („puste znaczące”). Rezultatem jest proliferacja praw człowieka i odbieranie znaczenia prawom podmiotowym już uznanym (takich jak w szczególności wolność słowa i własność). Procesy te uzasadniają również destabilizację  reżimu politycznego przedstawianego jako  oparty na arbitralnym uznaniu znaczenia określonych praw podmiotowych (ruchy BLM, „Czarny Marsz”). Założenie „płynności” praw człowieka uzasadnia również ograniczenia praw podmiotowych mające być warunkiem walki z  zagrożeniami przedstawianymi jako obiektywne (zagrożenie epidemiczne, ekologiczne, terrorystyczne itp.).

Jako czynnik stabilizacji politycznej jawi się więc uznanie utrwalonego znaczenia praw podmiotowych. Dla przyjęcia takiego znaczenia istotne jest uznanie ich (również w aktach prawa na poziomie konstytucyjnym) za element politycznej tożsamości danej wspólnoty, co zakłada również uznanie konstytucyjne  określonych tradycji, które ich znaczenie precyzują (jak tradycja chrześcijańska wskazana w polskiej konstytucji).  

Corruption is a widespread practice in the formerly communist countries as attested by numerous global corruption indexes. In some of these countries, corruption can be so rooted and extensive, it constitutes “an institution”. This paper proposes an analysis of corruption within the theoretical framework of new institutionalism. While the informal nature of the corruption phenomenon makes analysing it more difficult, new institutionalism can be used to remedy that. Studying corruption within new institutionalism framework allows us to analyse how corruption as an informal institution interacts with the formal institutions and how to observe institutional change in corruption.In order to assess the inter-institutional aspect of corruption we take the case of the European Union and the post-Warsaw Pact countries, and we intend to conduct a statistical analysis. Our research claim is that EU as a set of institutions serves as a tool to combat corruption in post-Warsaw Pact countries. The main research question, therefore, is “what is the enabler of lesser corruption in some post-communist countries?”

To verify our research claims, we will analyse corruption data from the successors of Warsaw Pact member states in the timeframe between early 1990’s to early 2020’s. We expect that post-communist EU member states would have lesser corruption scores as opposed to the non-EU members, suggesting that corruption is not only an institution but also its magnitude is a direct result of its relationship with other (non)existing institutions. The article will consult numerous variables to reach a comprehensive comparative analysis. It is important for the political science studies on three accounts: i) it tries filling the gap in the literature for defining corruption as an institution; ii) it shows how institutions interact with each other, and; iii) it demonstrates which types of corruption has been fought successfully or not successfully within post-communist EU states.