Fenomen nordycki zadziwia świat w rżnych jego wymiarach - społecznym, politycznym, ekonomicznym. Warto przeanalizowac go z perspektywy historycznej. Pytaniem zasadniczym jest wpływ historii na politykę regionalną oraz współpracę międzynarodową.

Celem wystąpienia jest analiza polityki pamięci w Serbii realizowanej po 2012 r., czyli po dojściu do władzy Serbskiej Partii Postępowej, i skupiającej się na interpretacji wydarzeń związanych z konfliktem po rozpadzie Jugosławii. W odniesieniu do konfliktu z lat 90 pomijane są lub negowane kwestie trudnej współpracy bilateralnej z Kosowem, Bośnią i Hercegowiną i Chorwacją. Przemiany jakie miały miejsce w Serbii po upadku ery Milosevicia oraz zmiany elit politycznych odgrywają istotną rolą w konstruowaniu narracji dotyczącej polityki pamięci zorientowanej na komponent narodowy. Retoryce narodowej oraz akcentowaniu tożsamości sprzyjał wybór kolejnych prezydentów: Tomislava Nikolicia i Aleksander Vučicia.  

Ramy teoretyczne odnoszą się do bezpieczeństwa ontologicznego państwa (B.J. Steele, 2008) istotnego z punktu widzenia wykorzystania pamięci historycznej dla konstruowania wewnętrznej i zewnętrznej tożsamości państwa. W analizowanym przykładzie liderzy polityczni w Serbii posługują się pamięcią historyczną do budowy odrębnych tożsamości, upamiętniania wybranych wydarzeń oraz prowadzenia selektywnych narracji.

Niezależnie od badań historycznych (prowadzonych począwszy od lat 70-tych XX w. przez m.in. takich historyków jak A. Del  Bocca, G. Rochat, E. Serra, E. Santarelli), włoska polityka historyczna w odniesieniu do dziedzictwa faszystowskiego kolonializmu aż do końca lat 80-tych opierała się na wizji „dobrotliwej” okupacji włoskiej w Afryce. Mit „Italiani brava gente”, połączony z ideą misji cywilizacyjnej włoskiego faszyzmu w stosunku do ludności tubylczej w Abisynii, Libii i Erytrei, był głównie wynikiem polityki forsowanej począwszy od 1945 r. przez środowiska neofaszystowskie, skrajnie prawicowe i konserwatywne. Utrata przez Włochy kolonii w wyniku postanowień Traktatu w Paryżu w 1947 r., jako konsekwencja przegranej II wojny światowej, paradoksalnie umożliwiła im nierozliczenie się ze zbrodniami faszystowskiego kolonializmu, a zarazem utrzymania w społeczeństwie „zniekształconej pamięci” tego okresu.  Wspomniana polityka historyczna w odniesieniu do dziedzictwa kolonializmu miała jednak swoje konsekwencje na poziomie polityczno-dyplomatycznym, między innymi w stosunkach z Etiopią. Niezależnie od postanowień art. 45 traktatu pokojowego z 10 lutego 1947 r. Włochy nie zgodziły się o przekazanie zbrodniarzy wojennych, w tym marszałków Pietra Badoglia oraz Rodolfa Grazianiego, o których wystąpił oficjalnie rząd etiopski.  Nie zdecydowały się także oddać w przewidzianym terminie zrabowanych po 3 października 1935 r. dóbr kultury. Dopiero w okresie II Republiki nastąpiła zmiana włoskiej polityki historycznej w odniesieniu do oceny okresu kolonialnego, której towarzyszyła próba publicznego potępienia faszystowskiej polityki kolonialnej. Przykładem polityki nowego otwarcia w relacjach z Etiopią była między innymi kwestia restytucji obelisku z Aksum, zwróconego ostatecznie przez Włochy w 2005 r. Celem wystąpienia będzie próba analizy relacji Włoch z Etiopią począwszy od 1994 r. na tle włoskiej polityki historycznej w odniesieniu do dziedzictwa faszystowskiego kolonializmu.