Wyjazdy zarobkowe do Federacji Rosyjskiej są w regionie Azji Centralnej najbardziej powszechnym modelem migracyjnym w ciągu ostatnich lat. Wraz z polepszeniem się sytuacji makroekonomicznej w Rosji, od początku pierwszej dekady XXI wieku, państwo to stało się atrakcyjnym rynkiem pracy dla migrantów poszukujących zatrudnienia oraz nowych możliwości. Migracja pozwala redukować problemy wewnętrzne w krajach pochodzenia migrantów, głównie za sprawą przekazów pieniężnych, które ci wysyłają do swoich rodzin. Jednocześnie w samej Rosji występują istotne czynniki przyciągania migrantów, do których eksperci zaliczają przede wszystkim: duży rynek pracy, zróżnicowaną gospodarkę, zapotrzebowanie na pracowników w wielu branżach i regionach, wyższy poziom płac czy lepszą jakość życia. Celem wystąpienia jest omówienie problematyki migracji zarobkowej z Azji Centralnej do Rosji wraz z uwzględnieniem jej wpływu na: sytuację społeczną, gospodarczą, bezpieczeństwo i rynek pracy w Federacji Rosyjskiej.

Atak Rosji na Ukrainę stanowił wysoce nieoczekiwany, a zarazem skrajnie destruktywny krok prowadzący do destabilizacji środowiska bezpieczeństwa międzynarodowego. Dla niewielkiej Estonii jednej z byłych republik radzieckich,  dziś położonej w swoistej geopolitycznej  „pułapce” – blisko Rosji – agresywna napaść budziła dodatkowe, niepokojące obawy. Kontekst historyczny trudnych relacji rosyjsko – estońskich, sąsiedztwo FR, liczne skupiska osób rosyjskojęzycznych zamieszkujących kraj, jak również rosyjska działalność dezinformacyjna na ich obszarze, potęgowały poczucie niestabilności. Wywołane inwazją osłabienie poczucia bezpieczeństwa Estończyków, poprzedzone podobnymi nastrojami po aneksji Krymu w 2014 r., tym razem, w związku z eskalacją rosyjskich działań zbrojnych skutkowały koniecznością podjęcia zdecydowanych kroków przez wszystkie trzy państwa bałtyckie. Tym bardziej, że działania zbrojne na Ukrainie poprzedziły rosyjskie zapowiedzi powrotu do architektury bezpieczeństwa sprzed rozszerzenia NATO o tzw. wschodnią flankę (w tym m.in. Estonię, Łotwę, Litwę czy Polskę). Rosyjska agresja na Ukrainę w konsekwencji stała się najpoważniejszym wyzwaniem w historii państw bałtyckich po odzyskaniu przez nich niepodległości w 1991 r. Stąd, obok symbolicznych deklaracji poczucia więzi i solidarności władze państwa estońskiego dysponując ogromnym wsparciem społecznym włączyły się we wspólne działania na rzecz pomocy Ukrainie i jej obywatelom, jak również globalne wysiłki służące pogłębieniu politycznej i gospodarczej izolacji Rosji.

Polska pomoc rozwojowa realizowana za pośrednictwem systemu Małych Granów wdrażanych przez Ambasadę RP w Republice Mołdawii jest wyrazem solidarności dla rozwoju z państwem niestabilnym. Jest to również istotne narzędzie polityki zagranicznej państwa – donatora. Podstawą prawną wskazanych działań jest art. 2 Konstytucji RP, który nakłada na instytucje państwa obowiązek realizacji działań odpowiadających na potrzeby wspólnoty w ujęciu międzynarodowym. Wieloletni Program Współpracy Rozwojowej przygotowany na lata 2021-2030 potwierdza potrzebę stałego inwestowania w budowanie zrównoważonego rozwoju na terenie Mołdawii.  Realizowane tu przez Ambasadę RP projekty odbiegają od wyobrażenia europejskiego, skoncentrowanego wokół przemysłu 4.0 zmierzającego do wdrażania w gospodarce procesów automatyzacji, robotyzacji i zaawansowanych technologii. Większość grantów dotyczy podstawowych potrzeb o charakterze politycznym, społecznym i gospodarczym. Są one źródłem postępu we wskazanych trzech obszarach, bowiem w wielu przypadkach koncentrują się na zapewnianiu podstawowych potrzeb życiowych obywateli państwa – biorcy.

Fenomen ukraińskich oligarchów stanowi niezwykle ważną kwestię w badaniach nad polityką i mediami w Ukrainie. Oligarchowie od lat 90 tych stali się niemal kluczowymi graczami w ukraińskiej ekonomii, a zarazem w polityce. Zmiany polityczne na Ukrainie w roku 1991 umożliwiły rozwój niezależnych mediów telewizyjnych stwarzając dogodne warunki dla oligarchów. Ludzie interesu roku 1995 się stali największymi właścicielami mediów komercyjnych. Na przestrzeni lat zmieniał się system medialny w czasie kiedy wpływy oligarchów nie ulegał zmianom. Przedstawiona narracja daje badaczom możliwość rozważania hipotezy, że ukraiński system medialny może być określony oligarchicznym. Proponowany referat ma na celu omówienie najważniejszych zagadnień związanych z ukraińskimi oligarchami, jako działaczami polityki, właścicielami mediów niejednokrotnie określonych jako baronów medialnych czy ludźmi sukcesu. Efektem końcowym jest znalezienie odpowiedzi na nurtujące pytania związane z istotą fenomenu ukraińskich oligarchów oraz ich wpływie w Ukrainę. Czy skończy się ten wpływ w związku z trwająca wojną i czy jest możliwe istnienie państwa bez oligarchów?