Cel referatu stanowi interpretacja reakcji na pandemię w nawiązaniu do historycznych doświadczeń Europy Środkowej.

Zarazy – epidemie i pandemie towarzyszą ludzkości od zawsze. Niektóre z nich przyczyniły się do głębokiego kryzysu imperiów, inne stanowiły okazję do nadrobienia dystansu cywilizacyjnego dzielącego społeczeństwa gorzej i  lepiej rozwinięte. Zdaniem Wolfganga Reinharda cztery główne plagi nawiedzające społeczność europejską to: wojny zaborcze, wojny domowe, klęski głodu oraz właśnie epidemie. Zarazy wpływały nie tylko na historię tego regionu, kształtując ją,  ale także na funkcjonowanie państw, ich instytucji, życie ludzi, całych społeczeństw i lokalnych wspólnot. W całej historii ludzkości epidemie i pandemie zasadniczo determinowały losy społeczeństw, rodzin i poszczególnych jednostek także tych Europy Środkowej.

Celem referatu jest dokonanie diagnozy stanu polskiej gospodarki po przeszło dwóch latach trwania pandemii i próba oceny jej wpływu na sytuację przedsiębiorstw oraz konsumentów w tym polskich gospodarstw domowych.

Odniesieniem do analizy są m.in. takie zmienne jak: produkt krajowy brutto (PKB), inflacja CPI/ HICP, popyt krajowy, sprzedaż detaliczna towarów, stopa bezrobocia rejestrowanego, koniunktura konsumencka (BWUK, WWUK), koniunktura gospodarcza, postępowania upadłościowe, postępowania restrukturyzacyjne, likwidacja jednoosobowych działalności gospodarczych oraz rejestracja nowych przedsiębiorstw.

Ponadto w celu przeprowadzenia możliwie wielowymiarowej diagnozy stanu polskiej gospodarki autor zreferuje dodatkowe zmienne w tym m.in. Oxford Coronavirus Government Response Tracker (OxCGRT).

Problematyka poruszana w trakcie referatu została pogrupowana w cztery bloki tematyczne tj.:

1. Restrykcyjność polityki rządu na poszczególnych etapach (falach) pandemii,
2. Wpływ pandemii COVID-19 na kluczowe wskaźniki gospodarcze,
3. Wpływ pandemii COVID-19 na wskaźniki dotyczące percepcji koniunktury gospodarczej oraz koniunktury konsumenckiej,
4. Społeczna percepcja działań podejmowanych przez rząd Mateusza Morawieckiego w trakcie pandemii koronawirusa.

Wraz z początkiem ogólnoświatowej pandemii koronawirusa SARS-CoV-2 od 2020 roku stale rośnie zainteresowanie banków centralnych koncepcją Pieniądza Cyfrowego Banku Centralnego (Central Bank Digital Currency, CBDC). W opublikowanym w maju 2021 roku raporcie Narodowego Banku Polskiego autorzy, przytaczając badanie Banku Rozrachunków Międzynarodowych wskazują, że 86% spośród 65 ankietowanych banków centralnych na świecie deklarowało zainteresowanie wyemitowaniem własnego CBDC lub też rozpoczęło pracę nad jej wdrożeniem. Najbardziej zaawansowane programy rozwinięte zostały w Chinach, Szwecji czy Nigerii.

W trakcie wystąpienia autor w pierwszej kolejności przybliży koncepcję CBDC jako nowej formy pieniądza bankowego, odmiennej od gotówki i pieniądza dostępnego dla wybranych podmiotów. Następnie bazując na doświadczeniach już prowadzonych programów przez kolejne banki centralne, wskaże na istotne problemy i wyzwania związane z procesem jego wdrożenia. Zakończenie referatu, a zarazem punkt wyjścia do dyskusji panelowej stanowi pytanie: Czy CBDC jako pieniądz elektroniczny emitowany przez banki oparty na kryptografii i technologii blockchain stanowi kolejną formę pieniądza całkowicie wolną od materialnej postaci?

Wybuch pandemii  COVID-19 na początku 2020 r. spowodował, że społeczność międzynarodowa stanęła przed niezwykle trudnym sprawdzianem spowodowanym przez zagrożenie i kryzys na niespotykaną od wielu dziesięcioleci skalę. W obliczu owego kryzysu nie tylko państwa, ale także instytucje międzynarodowe  musiały dostosować do niego sposoby  działania i reagowania, stając przed jednym z najpoważniejszych sprawdzianów efektywności swoich działań. Celem referatu jest  dokonanie analizy efektywności zastosowanych do tej pory instrumentów i głównych form działania wybranych instytucji, międzynarodowych, takich jak WHO, UE i Grupa Wyszehradzka w zakresie walki z pandemią COVID-19.

      W artykule przyjęto hipotezę główną oraz hipotezę pomocniczą. Hipoteza główna zakłada, że okres pandemii jest ważnym sprawdzianem efektywności funkcjonowania instytucji międzynarodowych oraz ich stosunków z państwami członkowskimi i innymi organizacjami międzynarodowymi, który wskazuje na potencjalne możliwości i problemy ich działania w trakcie  podobnych kryzysów w przyszłości.  W ramach hipotezy pomocniczej przyjęto, że w  trakcie obecnego kryzysu spowodowanego pandemią organizacje międzynarodowe tylko częściowo spełniły rolę podmiotów zarządzających kryzysem i wspierających państwa członkowskie w tym zakresie.  Weryfikacji wskazanych założeń służy kilka pytań badawczych, w tym m.in: W jakim stopniu w trakcie pandemii organizacje międzynarodowe wykorzystują swoje możliwości działania i są w stanie odgrywać efektywną rolę jako zarządzający kryzysem w skali globalnej, regionalnej lub subregionalnej (ONZ, WHO, UE, Grupa Wyszehradzka)?